Umiejętny dialog ze współczesnym dzieciństwem, zabawy fantasmagorią w sztuce

i prestiżowa Grand Prix Literatury Dramatycznej – to obiecują publikacje na temat twórczości

jednego z najwybitniejszych dziś autorów i reżyserów francuskich.

Obejrzane w sieci fragmenty sztuk Pommerata zdają się dawać poczucie oscylowania pomiędzy marzeniem,

a rzeczywistością. No i ultrarealistyczne doznania za sprawą świateł i dźwięku,

o których możemy tylko przeczytać lub zobaczyć na zdjęciach. 

​

Carlo Collodi, żyjący przeszło sto pięćdziesiąt lat temu był - jak sądzę - przekonany o ponadczasowości swego przesłania. Bajka o podporządkowanym w efekcie chłopcu skłoniła Pommerata

do refleksji nad posłuszeństwem w kontekście wartości.

Naszkicował zatem obraz Pinokia pełnego wad, potknięć i irracjonalnych zachowań, by następnie tą postacią jeszcze bardziej i szaleńczo pobłądzić. Wejść w kręte i pociągające – bo nieznane – ścieżki

po to, by wreszcie bohater mógł odkryć coś cennego.      

Siła buntu zdaje się być tutaj czymś kluczowym.

Nonkonformizm bohatera to nic innego jak otwartość umysłu. Ciekawość świata.

Pinokio zagląda w głąb siebie i szuka niezależności. Zbliża i fascynuje naturalną ułomnością.

Marzeniami, które nie zawsze są imponujące.

Ale są jego. I on jest sobą.      

Frapujące jest to, że autor nie kreśli tutaj dwuaspektowego zestawu dobra i zła.

On go rozszczelnia i zaciera, ukazując tego różne odcienie. Wydobywa przy tym trzecią możliwość bytu. Harmonijnie kreowaną i pogłębianą samoświadomość poprzez doświadczenia.