Jako pojęcie z zakresu psychologii i psychiatrii, myślenie magiczne to rozumowanie,

które zakłada, że myśli są tożsame z działaniem, czyli wierzymy w to, że dzięki naszemu uczestnictwu (partycypacji), współdziałamy i mamy wpływ na zmianę rzeczywistości.  

Rzeczywistość dziecka to doświadczenia będące tu i teraz, a one w większości składają się

z doznań i na doznania te wpływają faktury, kolory, konstelacje, dźwięki i zapachy.

Postrzeganie świata oparte jest wówczas bardziej na wrażeniach, a nie na sekwencji logicznych wydarzeń.

To dość intrygująca wizja dziecięcego filtru, z uwagi na to, co zostaje,

kiedy tak naprawdę wyłączy się myślenie przyczynowo – skutkowe.

Być może wtedy mają miejsce zupełnie inne, mocniejsze doznania, oparte na samych tylko zmysłach.

Egocentryczność dziecka, występująca na pewnym etapie rozwoju, każe mu wierzyć, że jego działania mają bezpośredni wpływ na wydarzenia wokół niego. Pod wpływem myślenia magicznego jest przekonane

o silnych zależnościach pomiędzy istotami i zjawiskami, chociaż tak naprawdę nie ma między nimi

związku przyczynowo – skutkowego.

Na przykład, półtoraroczne dziecko nie ma jeszcze wystarczających informacji o świecie,

aby wyciągnąć rozsądne wnioski, więc jest przekonane o tym, że np. mrugając oczami robi magicznie

ciemno i jasno. To bardzo pozytywna wizja postrzegania, zważywszy na przekonanie,

które mówi ‚posiadam pewną moc i używam jej kiedy tylko zapragnę.’

To potęga, czary, dodawanie sobie skrzydeł i zabawa w jednym!      

Myślenie magiczne jest zatem czymś na kształt poezji, wymyślania swojego wewnętrznego świata

i fantazjowania o nim. Jeśli przyjrzymy się poetom, zauważymy, że ich twórczość w większości

rodzi się z magii, za pomocą której patrzą na świat.      

Stan dziecięcego myślenia magicznego to tylko etap rozwoju i stanowi przedsymboliczne stadium myślenia

i postrzegania świata. Umysł dwuletniego już dziecka zaczyna posiadać długotrwałą pamięć

i doświadczenia, które swobodnie pozwalają mu rozumieć takie pojęcia jak przyczyna i skutek,

co powoduje przeniesienie ze świata czysto zmysłowego do bardziej złożonego rozumowania abstrakcyjnego.      
Trochę to posępna wizja, że raczej już na zawsze przestajemy wierzyć w magię,

a bardziej ufamy logice i przewidywaniom.