Wystarczy przyłożyć lusterka do dowolnie ustawionych przedmiotów, by uzyskać efekt wieloprzestrzeni i fantazjować bez końca!
krzywe
zwierciadła
Pamiętacie pewnie gabinet krzywych luster w Lunaparku.
Albo nęcące ogromne kałuże, do których chciało się wejść, bo za ich taflą z pewnością musiało
coś jeszcze być. Odbicia lustrzane działają na dzieci hipnotyzująco, odzwierciedlają ich ruch,
dają sensoryczne doznania i budują czarowny klimat kilku równoległych światów,
do których pragnie się wejść!
Dlaczego odbicia na wklęsłych powierzchniach są do góry nogami, a na wypukłych nie?
Czy można powiększać oraz zniekształcać przedmioty i twarze, kiedy obejrzymy
je przez naczynia wypełnione wodą?
Jak ustawić lusterka, by w połączeniu z innymi lustrami odbijały tysiące odbić w nieskończoność?
Taka cudotwórczość to eksploracja, radosne wzruszenia,
zaspokajanie potrzeby magii i odkrywanie własnego ja.
John Seven (ur.1947) - angielski artysta, miłośnik ruchu dada, surrealizmu i pop-artu. Inspiracje czerpie z marzeń sennych, teorii Freuda i Junga oraz filmów eksperymentalnych niemieckiego reżysera,
Hansa Richtera.
Jego kolaże są psychodeliczne i momentami niepokojące, ale to jedynie zwykłe odbicia lustrzane.
warsztaty
Na zajęciach przykładamy lusterka do wszystkiego! Mogą to być ilustracje ze sztuką optyczną,
pocztówki z krajobrazami, czy stare fotografie portretowe. Robimy na nich załamania i zniekształcenia tak,
by fantazyjnie odbijały przedmioty i rzeczywistość. Ustawiamy kilka luster w taki sposób,
by uzyskać efekt kalejdoskopu lub niezliczoną ilość lustrzanych odbić.
Patrzymy na świat przez zakrzywione szkiełka, zbite lustra, naczynia wypełnione wodą,
szklane wielobarwne klosze lamp, zniekształcone wazony i pokruszone lusterka!
Rzeczywistość odbijamy w łyżkach, szkłach o nietypowych kształtach i metalowych przedmiotach.
Lustra zanurzamy w wodzie i przyglądamy się swoim odbiciom lustrzanym przykrytych taflą wody,
która faluje, drży i tworzy zniekształcenia tego, co widzimy.
Malujemy na lustrze farbami wodnymi lub gwaszami, zlewając ze sobą kolory.
Na ścianie odbijamy lusterkami ‚zajączki’ - refleksy świetlne, bawiąc się słońcem i odbiciem lustrzanym.
Robimy zdjęcia naszych twarzy i części ciała w efekcie nietypowych załamań i odbić z lustra lub zdjęcia zniekształceń twarzy, które widzimy, patrząc na nie przez naczynia wypełnione płynami.
Ustawiamy lustra w rogach na podłodze pod pewnym kątem, by odbijały sufit i ściany,
tworząc wrażenie wielkiej przestrzeni, dającej uniesienia i fantazjowanie.
Na dworze natomiast układamy lustra na trawie, by odbijały się w ich tafli chmury - zaglądamy w nie, wyobrażając sobie, że niebo jest jednocześnie nad nami i pod nami.
Na powierzchni luster układamy przedmioty (np. szklane naczynia z kolorowymi płynami,
transparentne kolorowe kamyczki, małe lusterka, kolorowe pudełka itp.), tworząc wrażenie dodatkowej,
tak samo wyglądającej odbitej przestrzeni, pod naszą taflą lustra.
Rozmnażamy światło, kombinując z lusterkami tak, by stworzyły jak najwięcej
odbić zapalonej żarówki lub świeczki.
Na lustra nakładamy kolorowe prześwitujące plexi, tworząc bajeczne filtry odbić lustrzanych.
Robimy kabiny z lustrzanych załamanych ścian. Zawieszamy w nich mini instalacje, składające się z ozdób, kolorowych światełek i błyskotek - tworzymy tak magiczne konstrukcje z wielobarwną mozaiką
i milionem odbić kolorowych światełek.
inspiracje
John Seven, Dana Trippe, Yayoi Kusama, Vojin Bakić, Jerzy Rosołowicz, Anish Kapoor, Jeff Koons, „Zajączek z rozbitego lusterka” - Helena Bechlerowa, Koji Kamoji, Leon Tarasewicz, Jeppe Hein, Dmitri Obergfell, Isa Genzken, Shirin Abedinirad, Jack Storms,
Lori Hersberger, Elin Hansdottir, Lilah Fowler, Kana Tanaka, Vasa Mihich, Mona Morales-Schildt, Daniel Buren, Sharone Poole,
Steve Purnell, Isabelle Jobard, Juan Devillalba, John Nicholson.