Amelia and the Angel to film krótkometrażowy z 1957 roku,

zrealizowany przez brytyjskiego reżysera Kena Russella. 

​

Główną postacią jest dziewczynka, która ma zagrać rolę anioła w szkolnym przedstawieniu.

Niespodziewanie gubi anielskie skrzydła, a potem znajduje je zniszczone. Postanawia więc zdobyć nowe.

Fabuła tutaj to kanwa dla całego ładnego artyzmu autora. A jego artyzm to mały teatr. 

Wyobraźnia Russella posiada charakterystyczne obrazy, które przejawiają się wciąż w jego twórczości. Zbawiennie jest wyłapywać te struny – wątki osobowości i postrzeganie rzeczywistości przez autora,

które zawierają się w jego sztuce. Nastrój, fantazja, odbicie ze snów, tęsknota za czymś.

Wszystkie pragnienia i demony.

To zaproszenie do wzniosłych przeżyć estetycznych, do obecności w jego sztuce.

​

Amelia and the Angel to opowiadanie dźwiękiem i obrazem, któremu brak jaskrawości.

Mieszanka religijnych alegorii, starannie dobrana muzyczna biblioteka autora.

Głosy dzieci i katarynek ulicznych.

​

Horyzontalne filmy Russella mają różnokierunkowość, która sprawia,

że sztuka tutaj wciąż wiernie pozostaje wolnością. Można się dowolnie zastanawiać nad tym,

jakimi wartościami i filtrami

dzieło takie trafia do nie ukierunkowanego jeszcze umysłu dziecka.

Roczne dzieci może tutaj zaintrygować czarno-biały obraz, dźwięk, ruch oraz muzyka.

Starsze dzieci pewnie zaczęłyby śledzić los bohaterki i jej anielskich skrzydeł oraz odkrywać towarzyszące temu emocje. I estetyka filmu i wątki motyli. Obraz ten może rozchodzić się nieskończenie różnymi ścieżkami odbioru, nie jest jednoznaczny. To zabawa z wyobraźnią.